بررسی همبستگی نمرات فرم دستور کلامی و فرم تقلیدی آزمون کنش‌پریشی دهانی در بیماران مبتلا به سکته مغزی نیمکره چپ

هدف: کنش‌پریشی دهانی یکی از عوارض شایع ضایعۀ مغزی است که با دو روش اجرای دستورات کلامی و تقلید بینایی ارزیابی می‌گردد. اجرای فرم دستور کلامی مستلزم درک شنیداری دستور و سپس اجرای حرکت است ولی در فرم تقلیدی، حرکات مربوطه با مشاهدۀ بینایی به طور مستقیم اجرا می‌شود. مطالعهء ‌حاضر با هدف بررسی رابطۀ نمرات حاصل از اجرای فرم دستور کلامی و فرم تقلیدی آزمون کنش‌پریشی دهانی در بیماران کنش‌پریش ناشی از سکتهء مغزی نیمکره چپ صورت گرفته است. روش بررسی: در این مطالعۀ همبستگی،20 بیمار بزرگسال مبتلا به سکته مغزی نیمکرهء چپ از نوع ایسکمی شامل 12 مرد و 8 زن با دامنهء سنی 35 تا 73 سال (میانگین 68/60 و انحراف معیار 9/11) بر اساس روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و آزمون کنش‌پریشی دهانی با دو فرم دستور کلامی و تقلید بینایی روی آنان اجرا شد. با توجه به نرمال بودن توزیع داده ها ، از ضریب همبستگی پیرسون برای تحلیل داده‌ها استفاده شد.  یافته‌ها: همبستگی مثبت و معنی‌داری بین نمرات حاصل از اجرای فرم دستور کلامی و فرم تقلیدی آزمون کنش‌پریشی دهانی دیده شد (rp = 0.671,p = 0.001). نتیجه‌گیری: اگر چه نمرات حاصل از اجرای فرم دستور کلامی و تقلیدی همبستگی بالایی نشان داد، اما نکتۀ قابل تأمل آن است که این همبستگی صددرصد نبوده است. بنابراین از آن جا که  دستور کلامی و تقلید بینایی مسیرهای مغزی متفاوتی را در برمی‌گیرند لازم است هر دو فرم در بیمار اجرا گردد و نتایج به صورت جداگانه در نیمرخ بیمار دیده شود.